Eigenlijk is wat gezegd moet worden heel simpel. Na een kleine vijf jaar in ons midden vertrekt Pastoor Kamps, hij gaat met emeritaat. Zelf kijkt hij met dankbaarheid terug op de afgelopen jaren. ‘We hebben samen een stevige klus geklaard’, zegt hij met voldoening, vooral doelend op de eenwording van de parochies in de gemeente Oosterhout.

Maar de simpelheid verdwijnt als sneeuw voor de zon bij de vragen die vervolgens gesteld kunnen worden. Priester ben je toch voor de eeuwigheid? Hij kan toch nog best een paar jaar mee? De opvolging is tamelijk onduidelijk. Kan hij niet blijven tot dat goed geregeld is? Iemand maakte zelfs de vergelijking met kapitein Schettino, die een cruiseschip liet kapseizen met dodelijke gevolgen.

Als priester in deze tijd heb je heel wat uit te leggen als je met pensioen gaat. Dat legt een schaduw van je schuldig voelen over je vertrek. Maar toch het vertrek staat vast. Het schip van de kerk vaart verder.

Kamps houdt vol dat er, wat hem betreft, niet veel meer gezegd zal worden dan dat hij gaat, een open toekomst tegemoet. ‘Juist vanwege de vragen die gesteld worden, is de verleiding groot om meer van je ziel prijs te geven en over persoonlijke overwegingen te spreken. Maar dat ga ik niet in het publiek doen . Al wat ik meer zal zeggen, roept een heel boekwerk aan achtergronden op.  Daarom zullen persoonlijke motiveringen binnen het kader van een krantenartikel tekort schieten. Laat maar dus.’

‘Ik ga nog veel doen en ondernemen in mijn leven. Maar wat en waar en hoe precies, dat laat ik eerst in een ‘sabbatical’ van een half jaar, waarin ik op geen enkele uitnodiging inga, duidelijk worden. Ik vertrouw erop dat het allemaal goed komt. Wij moeten verder en vooruit,  u en ik. Laten we elkaar daarom het beste wensen.  Ik gun het u van harte.’

(persdienst Catharina parochie)